ေမ႔မရေသာတကၠသိုလ္ေန႔ညမ်ား(အပိုင္း ၁)

၁။

ကားေပၚမွဆင္းဆင္းျခင္းမုဒ္ဦးတြင္ဆင္ႏွစ္ေကာင္ျဖင့္သပ္ပါယ္စရာေကာင္းေသာထူးျခားလွသည့္ေစတီတစ္ဆူကိုစျမင္ရသည္။

မုဒ္ဦးတြင္"သမၼဗုေဒၶေစတီေတာ္ၾကီး"ဟုေရးထားသည့္ကိုေတြ႕ရသည္။

လိုင္းကားေပၚမွဆင္္းဆင္းျခင္းပင္ေစတီ၏မုဒ္ဦးအတြင္းဘက္သို႕ေကြ႕မ၀င္ဘဲသစ္ပင္ၾကီးမ်ားအုပ္မိုးလွ်က္အ၇ိပ္၇ေသာ

ေျမညီလမ္းကေလးအတိုင္းေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။ဒီေန႕သည္ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲတြင္တလွပ္လွပ္နွင့္ေပ်ာ္ရြင္ေနမိသည္။

အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ကၽြန္ေတာ္နည္းပညာတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသို႕စတင္၍ေက်ာင္းအပ္ရန္လာေရာက္ရေသာေန႕ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကတည္းကအင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔မိသည္။(၁၀)တန္းတြင္ေဖေဖ၊ေမေမ၊တို႕၏

အနီးကပ္ဂ႐ုစိုက္မႈမ်ား၊ၾကပ္မတ္ေပးခဲ႕မႈမ်ားေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္(၁၀)တန္းကိုဂုဏ္ထူးမ်ားနွင့္ေအာင္ျမင္ခဲ႕သည္။

ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္ေသာအင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ျဖစ္ခြင့္ရရန္ကံေကာင္းသည္လားေျပာရမည။္

ထိုအခ်ိန္ကကၽြန္ေတာ္တို႕နယ္တြင္ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္သာနည္းပညာေက်ာင္းသို႕အမွတ္မွိီေသာေၾကာင့္တက္ခြင့္ရခဲ႕သည္။

အလာတြင္ေဖေဖ၊ေမေမ တို႕၏အတန္တန္မွာေနေသာစကားမ်ားကိုၾကားေယာင္ေနမိသည္။

"သားျမိဳ႕ကိုေရာက္ရင္ အစစအရာရာ သတိထားေနာ္။အသြားအလာ၊အေနအထိုင္၊အေျပာအဆို၊အစားအေသာက္ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေနေနာ္"

"ေမေမတို႕ကသားကိုဒီမွာဘဲရွိေစခ်င္တာ ေမေမတို႕စိတ္ထဲမွာသားကအျမဲကေလးေလးတစ္ေယာက္လိုဘဲ

ဒါေပမယ့္ေလသားကိုေဖေဖတို႕ ေမေမတို႕ လိုပင္ပင္ပန္းပန္း မလုပ္ေစခ်င္ဘူး ပညာတတ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕

ဂုဏ္ရွိျပီအမ်ားေလးစားရတဲ႕လူေတာ္လူေကာင္းျဖစ္ေစခ်င္လို႕သာလႊတ္ရတာ"

ကားေပၚေရာက္သည္ထိမွာေနၾကဆဲျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ေဖေဖ၊ေမေမ၊ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ား။ကၽြန္ေတာ္႔ခ်စ္ေသာကၽြန္ေတာ္႔နယ္ေလးနွင္႕

့ခြဲရေသာအခါစိတ္ထဲတြင္ဟာတာတာေတာ့ျဖစ္မိသည။္ကၽြန္ေတာ္႔နယ္ေလးကိုကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သည္ေခတ္မွီေသာ အေကာင္းစားမ်ား မရွိေသာ္လည္းျမတ္နိုးသည္။ကၽြန္ေတာ္ရည္းမွန္းခ်က္ေၾကာင့္သာ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ခဲ႕ရသည္။တကယ္တမ္းမထြက္ခြါခ်င္ပါ။

၂

အေတြးမ်ားနွင့္ေျမညီလမ္းေလးအတိုင္းေလွ်ာက္လာခဲ႕ရာကၽြန္ေတာ္တို႕နည္းပညာတကၠသိုလ္အေဆာက္အဦးၾကီးကိုပင္လွမ္းျမင္ေနရျပီျဖစ္သည္။မံုရြာတြင္ရွိေသာဦးေလးကေက်ာင္းလိုက္အပ္ေပးမည္

ေျပာသည္။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဒီေန႕မွဦးေလးကအလုပ္မ်ား၍မလို္က္နိုင္၊ကၽြန္ေတာ္ကလည္းတကၠသိုလ္စတက္ရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္

တက္္ၾကြေနေသာေၾကာင့္မေစာင့္နိုင္ဘဲတစ္ေယာက္တည္းထြက္လာခဲ႕သည္။

မတတ္နိုင္ပါးစပ္ပါရြာေရာက္သည္ စကားပံုေတာင္ရွိသည္ အင္း....ေက်ာင္းအပ္ရန္ေက်ာင္းသားေရရာဌာနကိုေမးရေပအံုးမည္။

ကံေကာင္းလွသည္။ထိုစဥ္အသားညိဳညိဳ ဆံပင္တိုတိုေထာင္ေထာင္ မ်က္ခံုထူထူ ႏွင့္လူတစ္ေယာက္ သုတ္သုတ္ ႏွင့္လမ္းအတိုင္းကၽြန္ေတာ္ဘက္သို႕ေလွ်ာက္လာသည္။ကၽြန္ေတာ္အနားေယာက္ခါနီးတြင္

"အစ္ကိုကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနကိုသိခ်င္လို႕ ဘယ္လိုသြားရမလဲမသိဘူးကၽြန္ေတာ္ကေက်ာင္းသားသစ္မို႕မသိလို႕"

"ငါညီကေက်ာင္းသားသစ္လားအစ္ကိုလဲညီေလးကိုဒီေက်ာင္းမွာေတြးဖူးဖူးလို႕ေတြးေနတာ"

ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ႏႈတ္ဆက္သည္။

ထုိသူကမ်က္နွာတစ္ခ်က္ျပဳံးလိုက္ျပီး။

"ငါညီကလည္းကြာေက်ာင္းသားေရရာဌာနကသြားဖုိ႕လြယ္လြယ္ေလး EASY GOING ဟဲဟဲ ကိုျပမယ္ ဟိုမွာျမင္ေနရတဲ႕ ေက်ာင္းေဆာင္ၾကီးမေရာက္ခင္တိုက္ပုေလးတစ္ထပ္တုိက္ေလးခုေတာ့ဖြင့္ေလာက္ေသးဘူး ငါညီရေစာေနေသးတယ္။ နံနက္စာေအးေဆးစားျပီးမွသြား ok "

"အစ္ကိုလည္းအေရးၾကီးလို႕လစ္လိုက္အံဳးမယ္သြားျပီေနာက္မွေတြ႕ၾကမယ္"

သူညႊန္ျပေသာတုိက္ပုေလးမွာေက်ာင္းေဆာင္ၾကီးမေရာက္ခင္ေဘးဘက္အလယ္တြင္ရွိသည္။တေျဖးေျဖးအေတြးမ်ားနွင့္

ေလွ်ာက္လာရာထိုတိုက္ပုေလးေရွ႕သို႕ေရာက္လာသည္။မဖြင့္ေသးေသာေၾကာင့္အေရွ႕အလံတိုင္အုတ္ခံုးေလးနေဖးတြင္ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။

ေက်ာင္းတက္ရန္လာေနၾကျပီျဖစ္ေသာေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားျဖတ္သြားသည္ကိုေငးၾကည့္ေနရင္းေစာင့္ေနလိုက္သည္။

တခ်ိဳ႕မွာTတံကေလးမ်ားျဖင့္လက္ထဲတြင္ကိုင္ေဆာင္လာသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းစမေရာက္ခင္ကပင္Tတံကိုင္

ထားေသာေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေက်ာင္းတက္လာၾကသည္ကိုျမင္ရင္အျမဲအားက်ေနမိခဲ႕သည္။

ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားတေျဖးေျဖးနည္းသြားျပီးေက်ာင္းတံခါးပိတ္သြားျပီျဖစ္သည္။

ထိုစဥ္ကၽြန္ေတာ္အေတြးကိုျဖတ္ေစသည္စကားသံအေနာက္မွေပၚလာသည္။

"ေကာင္ေလးေက်ာင္းမတက္ဘဲဒီမွာဘာလာလုပ္ေနလဲ"

ဆရာတစ္ေယာက္၏အသံျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။

"ဆရာကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္သားသစ္ပါဆရာ ေက်ာင္းအပ္မလို႕ေက်ာင္းသာေရးရာဌာနမဖြင့္ေသးလို႕ေစာင့္ေနတာ"

"

"ဖြင့္ေနပါျပီကြယ့္"

"မဖြင့္ေသးဘူးေက်ာင္းသားေရးရာက"ဟုုဆိုကာတိုက္ပုေလးကိုညႊန္ျပလိုက္သည္။

"မင္းေတာ့တျခားေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေနာက္တာခံလိုက္ရျပီကြယ့္

ေက်ာင္းသားေရးရာကေက်ာင္းေဆာင္ၾကီး ပထမထပ္ ဘယ္ဘက္ေကြ႕ေကြ႕ျခင္းအခန္းဘဲကြယ့္

ကဲကဲျမန္ျမန္သြားအပ္လိုက္"

"ဟုတ္ကဲ႕ဆရာေက်းဇူးပါဘဲ"

ထုိသို႕ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္္ခတ္သုတ္သုတ္ပင္ထြက္လာလိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲတြင္ကၽြန္ေတာ္ကိုလမ္းညႊန္လိုက္ေသာသူ၏မ်က္နွာကိုျမင္ေယာင္ရင္း

ေနာက္တစ္ၾကိမ္ေတြ႕ရင္သိမယ္ဟုစိတ္ထဲတြင္ၾကံဳး၀ါးေနမိသည္။

ဆက္ရန္

ေမာင္ငယ္(မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)